Tan rota, que cortaba.

Hay días que me quiero soltar, irme lejos volando a otro lugar, tropezar con lo nuevo y volver a empezar. Hay días que me quiero despertar sin dejar de soñar, que te quiero preguntar si me quieres acompañar.

Hilos rojos..

Posar la palma.. 

respirar hondo para entregarte el alma, 

mirar de reojo con el corazón en calma

esperando que respire quien más ama.

Cerrar los ojos y encender la llama

escuchar al corazón y apartar la trama, 

jugando a los títeres con la canción que aclama

mi mano en tu mano como una rama. 

Tu corazón delirante es alérgico a la rutina.. Está lleno de vida.

Konponbidea topatzeko animatu beharra dago, askatu eta aldatu beharra, leku beretik biraka aritzeari uztea ezinbestekoa da. Arazoa txoko ilun bat da, iragana eta etorkizuna nahasten dituen kaiola bat. Arazoa beldurren emaitza da, nahi eta ahal izatearen arteko muga. Arazoa gure buruan ezkutatzen da, oraina lapurtuz. Errealitatearen zati bat da arazoa, bertara ihes egin eta egi bakarra bailitzan defendatzen dugun koba bat. Arazoak arazo izateari uzten dio bertatik irteten garenean, kanpotik ikusten dugunean. Arazoak berak arazoak izaten ditu inguratzen gaitun mundua, gu geu garena eta balio dugunari begiratzen diogunean. Arazoa txikitu egiten da handitzen bagara, hortzimuga urrundu egiten da altxatzen bagara.. Arazoa irakaspen bihurtzen da eta honek indartsuago egiten gaitu, jakintsuago bilakatzen gaitu. 

No somos como pinocho, que el corazón tiene de madera.

Y podría contarte cuantas palmas mide tu espalda.. Podría leerte todo lo que cuentan tus ojos e incluso te diría lo que calla tu boca.. Podría dibujarte sin perder el menor detalle.. Te cantaría todos y cada uno de tus sueños para darte cobijo cuando despertaras de los que gritan.. Podría definirte mucho mejor que cualquier diccionario porque todo ese conocimiento va mucho más allá de lo observable.. Podría relatarte que tu pecho parece el paraíso y que tus latidos demuestran una y otra vez, por mucho que lo niegues, que eres más fuerte de lo nunca creerás.. 

Podría asegurarte que esa fuerza podría arrasar con todo lo de tu alrededor como si de un vendaval se tratase.. Que aunque no sea muy fácil de predecir, la tormenta se ve venir.. Que he de admitir que más que volverte a la calma muchas veces choco contra ti.. Pero que no es por falta de conocimiento.. Vuelvo a decir que podría leerte todo lo que cuentan tus ojos y todo lo que calla tu boca.. 

Eres fuerte.. y mucho.. Siempre he admirado ese lado frágil y sincero.. Ese saber estar que resulta tan envidiable.. Por que independientemente de mi estado de ánimo siempre sabrás qué hacer, siempre sabrás cómo actuar y llegarás a hacerme reír, recordándome una vez más lo orgullosa que estoy de ti..

Y es que mi reto, no es más que conseguir hacerlo a la inversa.

Porque las palabras se las lleva el viento.. pero los actos perdurarán en el tiempo. 

Yo mataré monstruos por ti.

Solo, sin nada en la manos, solo los zapatos..
¿No es eso lo más importante?
Tener ojos para ver el mundo y pies para poder entrar en él.
Eso es.

Nos vamos perdiendo...

No es necesario imitar a los perros, no hace falta correr ni saltar..

No tenemos porque ser monos.. descendemos de ellos y nos separa una eternidad.

Lo nuestro es pasar más tiempo sentados, presionando teclas. Lo que hoy en día mola de verdad es verte reflejado en una pantalla, es archivar los "seguro", "ahora bajo" y los "planes interminables" por "puede", "quizá" y los "algún día quedaremos para un café"..

Nos vamos perdiendo.. Y entre tanta pérdida nos encontramos con algo llamado rabia, amiga de la frustración.. Es cuando sale una voz de tu interior diciendo "no, me niego, correré, saltaré y llegaré a tu ventana cual Romeo.." 

Y levantas tu culo del sofá, sales de casa, coges el tren, el coche o el autobús.. si es necesario incluso vas en bici.. Y ahí estás tú, cual Romeo, cual Julieta debajo de su ventana.. para un café, para un paseo, para lo que haga falta.. 

Y sí, hubiera sido precioso.. La mejor idea en años, si no fuera porque tus ojos aún siguen clavados en esa pantalla a la que te juraste no mirar más.. 

Hacen falta cosquillas para serios..

Y te empeñas en que en invierno salga el sol, en que dos más dos no sean cuatro y en avanzar aunque camines hacia atrás.. Y es que la lluvia no resulta tan desagradable, los números no nos definen y caminar hacia atrás puede resultar incluso divertido.. Porque cuando menos te lo esperas, cuando te decides a bailar bajo la lluvia, cuando no te importa errar y sobre todo cuando saltas hacia atrás, es cuando brilla el sol y ese viento huracanado que llevabas dentro sale por fin, dándome tregua durante un par de segundos, los justos para cogerte de la mano, con el único objetivo de hacerte volar..


Nobody else can take me higher..

I'll try to fix you

'Cause you get lighter the more it gets dark.. 

When the days are cold and the cards all fold, and the saints we see are all made of gold, when your dreams all fail and the ones we hail are the worst of all and the blood's run stale..  I want to hide the truth, I want to shelter you but with the beast inside there's nowhere we can hide.. 

Zure alboan amesten uzteagatik ..

En este mundo hay soñadores y realistas. Lo lógico es que los soñadores se juntasen con los soñadores y los realistas con los realistas. Pero muchas veces pasa lo contrario. Veréis, los soñadores necesitan a los realistas para impedirles volar demasiado cerca del sol, y los realistas.. pues sin los soñadores podrían no despegar jamás.*

Nahiz bazenekien buruan txori besterik ez nuela, haiek askatu zenituen..*

Human.

Muchas personas son adictas a estar enamoradas. Terminan sus relaciones cuando la magia de haber conocido a alguien nuevo desaparece; cuando empiezan a ver defectos en la otra persona y a darse cuenta que no es tan perfecta como pensaban.

El verdadero amor no es ciego. Cuando amas a alguien puedes ver sus defectos y los aceptas, puedes ver sus fallos y quieres ayudarle a superarlos.

Erich Fromm.

Ezina ekinez egina.

Nire kaiolatik ateratzen lagundu didazu eta emeki-emeki zure laztanen  goxotasunaren anestesiapean mundu krudel hau erakutsi didazu. Indartsu izateko eman beharreko pausoetan oinak non jarri esan didazu.. Tartekako arantzek sorturiko zauriak muxuz sendatu dizkidazu, eta hauek eragindako malko guztiak esku goxoenez lehortuko dizkidazu.

Inork ez zaitu zapalduko zeure burua altutzat baduzu.

To the moon and back.

Tu lees porque piensas que te escribo.
Y eso es algo entendible.

Yo escribo porque pienso que me lees.
Y eso es algo terrible.

3. eguna. Isilean abestu, hitz egin, barre egin, negar egin eta oihu egiteari, horri deritzaio idaztea.

Isiltasunak nitaz galdetzen badizu, esaiozu galdu egin naizela,

bere sareetan erori eta bertan geratu naizela. 

Isiltasunak nitaz galdetzen badizu, esaiozu lore bat naizela, 

indarrak batu eta bere sareetatik irten naizela.

Isiltasunak nitaz galdetzen badizu, esaiozu bere kide naizela, 

baina, aldi berean,  ihes egin nahi duen amorantea naizela. 

Isiltasunak nitaz galdetzen badizu, esaiozu beti hemen izango naizela, 

oraingoan ordea, oihu egin beharrean aurkitzen naizela. 

2. Eguna. Zaila dela esatea, motz geratzea litzateke.

Mundua hobe joango litzateke, norberak bere akatsak onartuko balitu, gaizki egin dugula onartuko bagenu, perfektuak ez garela ulertuz gero. Aitzaki bat bilatze aldera egiten dugu gure akatsei garrantzia kentzeko saiakera batean, beste errudun batzuk bilatzen saiatzen gara, "quitarnos el muerto de encima".. 

Errudun direla onartzen duteneko auziak ikusi nahi nituzke, geratu eta baimendua baino abiadura handiagoan zijoazela onartzen duten gidariak.. 

Garrantzitsua da akatsak non egin ditugun jakitea eta hauek onartzea, berriro ere egin ez ditzagun. Gehienetan zigorraren beldur izaten gara, baina zigorra gutxienekoa da, zure buruarekin egiazko izatean dago gakoa. 

Zuzendu ditzagun akatsak, gaizki egin izan badugu ere, guztiak du konponbidea nahi denean.

Nahi denean.. 

I can't escape this now, unless you show me how ;)

Una de sus aficiones preferidas es mirar. Entra sin permiso por las ventanas de tus ojos y obtiene toda la información que necesita. Su sensor emocional es casi infalible y cala al ser humano, con la facilidad de esas cajas de supermercado que saben el precio del producto con sólo leer el código de barras. Cuando acierta sabe de ti mucho más que tú. 

Si deseas captar su interés, no le cuentes tu vida, deja que la descubra él. 

Eres especial.

Izugarri maite zaitut.

Zurekin igarotako une bakoitza azter dezaket eta zein baino zein zoragarriagoak direla ohartzen naiz. Zin dagizut kafesnea ohera eramaten jarraituko dudala eta lo zaren bitartean, zure ametsaren zaindari, kopetean muxu emanez, zein zoragarria zaren sentituko dudala. Besarkadak oparituko dizkizut eta hauetako bakoitzean nire indar eta maitasun osoa transmititze aldera egingo dut, belarrian laztan egiten dizudan bitartean, nire bular gainean lo hartu dezazun. Zure hitz goxo bakoitzari muxu batez erantzungo diot eta maitasunik handienaz nire begirada zugana zuzenduko dut, beste behin ere, zu gabe zer egingo ote nukeen nire buruari galdetzen diodalarik.

Your eyes, they shine so bright, I want to save their light
I can't escape this now, unless you show me how.

Imagine dragons - Demons.

MAITE ZAITUT PITTIN.

Noizbait sentitu al duzu ingurura begiratu eta guztia txiki - txiki egiten doalako sentsazioa?

Idazten hastea ere kosta egin zait. Barrena askatzeko inoiz baino behar handiagoa dut, baina ez dakit nondik hasi , ez dakit hitzak nola bota, sentimenduak nola adierazi.. eta oihu egiteak ere ez dit laguntzen.. Ez duzu ilusioak egiterik nahi.. Ados. Ilusioak ez ditut ordea nik egiten, hor daude aspalditik, hor diraute ametsa partekatzen hasi ginenetik eta hor jarraituko dute, nik ez ditut hautsiko.. hautsi behar ez ziren gauza gehiegi hautsi dira dagoeneko.. Nire akatsa zein izan ote den galdetzen diot nire buruari, baina ez dut topatzen.. Zure akatsak zein izan ote diren galdetzen jartzen naiz orduan, nire sentimenduen aurka badoa ere, errudun bat topatze aldera, ez baita posible.. Baina ez, ez bat ez bestea ez gara errudunak..

Bizitza jada, nahiko gogorra ba omen da.. Bera izango da akaso erruduna, bidali dizkiogun irrifarretatik, azkenaldian, gutxi batzuk besterik ez baitizkigu itzuli.. Eta ez dakit nora begira edo nora oihukatuz, baina mesedez eskatzen diot, irrifar horiek itzultzeko, badela garaia..

Hor dago agian gakoa.. Ez gara errudunak, konplizeak baizik.. Ametsa kosta ala kosta jarraitzeko asmoa azaldu genuen, elkarri askatuko ez ginela zin egin genion eta elkarrekin etorkizun bat itxuratzen joan ginen.. Baina bizitzaren konplize izateak prezio bat du, eta hori izan da gurea, ..

Ez dakit amore ematearen esanahia, eta egunean zehar ematen dudan pausu bakoitzean bihotza pixkat bat gehiago uzkurtu eta negarrak jota hankak dardar egin eta ia erortze aldera egiten badut ere, malko horiek konplizetasun guztia kanporatzen dute.. Ez naiz bizitzaren konplize eta ez naiz izango.. Behin hitz eman nizun ez nuela zure eskua askatuko eta bere horretan jarraituko dut, zuk nirea askatzen baduzu ere, nahi duzunean itzuli eta bertan izango duzula jakin dezazun zalantzarik gabe.. zurekin soilik naiz.. Izan ere, zure muxu bakoitzean, zerua da gugandik hiru metro beherantz dagoena..

Aurrera, ilargirantz. 

San Valentín.

San Valentín era un sacerdote que, hacia el siglo III, ejercía en Roma. Gobernaba el emperador Claudio II, quien decidió prohibir la celebración de matrimonios para los jóvenes, porque en su opinión los solteros sin familia eran mejores soldados, ya que tenían menos ataduras. El sacerdote consideró que el decreto era injusto y desafió al emperador. Celebraba en secreto matrimonios para jóvenes enamorados. El emperador Claudio se enteró y lo llamó a palacio, donde dio orden de que encarcelasen a Valentín. El emperador Claudio finalmente ordenó que lo martirizaran y ejecutaran el 14 de febrero del año 270.

Eta gaurko egunean bihotza, inongo objektu materialik oparituko ez dizudan egun honetan, beste behin ere, eta egun honi berebiziko garrantzirik eman gabe, izugarri maite zaitudala esatera nator. Beste behin ere, opariak egiten jarraitzeko asmoa azalduko dizut. Ez, ez dizkizut larrosak oparituko, ezta liburuak ere.. Orain arte bezala, muxuak, besarkadak, begiradak eta bion artean egindako une goxoen bildumak oparituko dizkizut.

Zure zalea naiz :)

Onartzen dut, zure zalea naiz.. Zure zalea? Galdetuko diozu zure buruari.. bai niri ere nahiko hitz arraroa egiten zait, gutxi entzuna.. Baina hainbeste gauza bateratzen dituena.. Beti saiatzen naiz hitz berriak erabiltzen, hitz bakoitzarekin zerbait gehiago azaltzen, esaldi bakoitzaren bidez nire bihotza pittin bat gehiago zabaldu eta zenbat maite zaitudan adierazten.. Maite zaitut bihotza, izugarri.. Eta ez dakit ez zure zalea izan daitekeen, ez dakit hitz horiek orden horretan jarri daitezkeen.. baina tira, ezin bada ere, nik gaur egingo dut :) Esaldi hori zuretzat sortuko dut eta zure zalea naizela lau haizeetara zabalduko dut.

Maite zaitut eta orain arte etorri zaigun guzti hau pasa ondoren, gauza gutxik izango dute eragin sakona guregan.. guztiari aurre egiteko gai izango gara.

Maite zaitut.

Arratsalde pasa medikuan..

Gaur arratsaldean zer egin ez nekiela eta, urgentzitara joan naiz, bularraldean nuen mina zela eta ea zer esaten zidaten entzutera. 18:30 inguruan ziren eta harrera mahaira gerturatu naiz. Txartela erakutsi eta lehen atearen aurrean itxaroteko esan didate “segituan” hartuko nautela esanez. Irtetean konturatu naiz “segituan” hitzaren esanahia orain arte nuenaren oso desberdina egingo zaidala gaurtik aurrera. 18:52 aldera ama seme bat gerturatu dira eta minutu batzuk lehenago agure bikote batek libre utzitako eserlekuan eseri dira. Zazpiak eta hogeita bost aldea ea medikua eta bi agureak bizirik jarraitzen zuten galdetu diot neure buruari, izan ere, sartu direnetik denbora gelditu dela dirudi.. Ama alaba bat ere iritsi dira eta haurren ezinegonari erantzunez, ama bakoitzak mugikorreko jolasetan aritzeko esan dio bere seme edo alabari.. musika eta guzti! Haur bat, asma zuela eta negarrez sartu da bere amarekin eta gure aurretik pasatzeko esan diogu.. Ordurako, plastikozko baso batean pixa egin behar izan duen gizona joana zen.. Noski, zortziak ziren.. Medikuari “teneís prisa, o así?” esan duela entzun diot.. o así?? Oraindik, jada ordu t’erdi baino gehiago zain neramanean, ez eguzkiak ezta euriak ere etxera lagunduko ez ninduten hartan, bost axola zitzaidan goizeko seietan ere hartzen baninduten ere.. Kexatzera joan eta “es que está en una urgencia” esan didate.. Mediku bakarra eta urgentzitan bi orduz zain gindoazen 9 pertsona.. horra hor murrizketen hainbat eta hainbat emaitzetako bat.. Halako batean nire txanda iritsi da eta ibuprofeno bat hartzeko esan dit eta pasatzen ez baizat bihar itzultzeko.. Bihar?? Ibuprofenoari mesedez, mina kendu diezadan erregutu diot, ez baitakit bestela, biharko egunpasarako bazkariaz gain, afaria ere eraman beharko dudan..

Pausoz pauso, hariz hari.

Zure konpainian igarotzen ditudan egunek kolore berezi hartzen dute. Kolore horiek nire arima betetzen dute eta guztiari zentzua ematen dio. Zure alboan, zurekin, erori nahi dut, gero altxa gaitezen; zure alboan negar egin nahi dut, gero elkarri irrifar bat atera diezaiogun eta zure alboan akatsak egin nahi ditut, bion artean konpon ditzagun.

Zure alboan, zurekin, bizitza bat igaro nahi dut, beste bat sortu nahi dut eta zuri eskutik helduaz zenbat maite zaitudan adierazi nahi dizut.

Zure muxu bakoitzak berpizten nau, zurekin egindako plan bakoitzak zentzua ematen dio guztiari.

Zure alboan, zurekin, indar gramoak pilatu nahi ditut, gogor besarkatu nahi zaitut eta zure alboan, zurekin nire egunen amaieraraino iritsi nahi dut. 

Maite zaitut bihotza, tú no eres sin mí.

Zuri, belarri gainean eskua sentituz lo hartzea gustuko duzun horri.. gogoratu korapiloa askatu behar dela eta oso estua badago ere, pausoz pauso, hariz hari askatzen joango garela.

Zuri, belarri gainean eskua sentituz lo hartzea gustuko duzun horri.. gogoratu izan nahi duzun guztia izatera heldu zaitezkela.

Maite zaitut bihotza, yo sólo soy contigo.

Infernua eta aurrera jarraituz gero, irtenbidea.

"El infierno de los vivos no es algo que será; hay uno, es aquel que existe aquí, el infierno que habitamos todos los días, que formamos estando juntos. Dos maneras hay de no sufrirlo. La primera es fácil para muchos: aceptar el infierno y volverse parte de él hasta el punto de no verlo ya. La segunda es arriesgada y exige atención y aprendizaje continuos: buscar y saber reconocer quién y qué, en medio del infierno, no es infierno. Y hacerlo durar, darle espacio."

Ez zaude bakarrik, hemen nago eta zin dagizut aurrera egingo dugula. Eskua heldu nizun behin, eta bidea zaila bada ere, zure alboan egingo dut. Amets bat dugu helburu eta horren bila goaz, kosta ala kosta. Zurekin nago eta zurekin izango naiz. Orain, inoiz baino indar handiagoz helduko zaitut eta "elkarrekin indartsuak gara" esaldiak bizia hartuko du, egi biribila bihurtuko da. Eutsi gogor, txalupak balantza egin ez dezan, ni ere barruan bainago eta ez baitiot iraul dadin utziko.

Zurrunbiloaren barruan puntu txuria ikus dezaket, eta nork daki? Agian, kanporantz irten beharrean, barrurantz joanez topatuko dugu irtenbidea. Beraz, heldu gogor, bertarako bidea korapilatsua izango baita, baina ez ahaztu amak esana, "korapiloa askatu behar da".

Maite zaitut. 

Two is better than one.

Mattea, ez da lehen aldia "tomarse la justicia por su mano" entzuten dudana.. Eta hortara nator.. Egoerak ezin du ala jarraitu, zuk ezin duzu horrela jarraitu eta horregatik, beraiek ez badira, gu izango gara.. Etzaitut orain arte askatu eta ez dut orain egingo. Inoiz baino estuago helduko dizut eskua eta irrifar eginaraziko dizut, malkoak lehortuko dizkizudan bezala. Proposamen txiki bat egitera nator, etorkizuna argitzeaz gain, bertarako bidea errealitate eginaraziko diguna.. Bai, kutxatxo bat izango dugu eta bertan etorkizuna irudikatuz joango gara.. Hilero, ilusio gehiagoz beteko dugun kutxatxoa, inoiz hustuko ez dena.. Maite zaitut eta zurekin izango naiz beti.. Azkar esaten da, beti.. Baina hala da.. Ez naiz oso jaioa gezurrak esaten egia esan beraz, soberan jakingo duzu egitan ari naizela.. zuk onartu hala ez, ilusio hori oparituz joango naiz eta beraiek ez badira, guk gure etorkizuna argituko dugu.

Maite zaitut.

Hartu guztia eta goazen.

No hay mil caminos,

hay mil dudas.

La duda no es camino,

no tiene dirección.

Sólo hay un camino, 

el del corazón,

latido a latido.

Elegimos cada día

camina o dudar.

Nik zure alboan eguneroko bidea egitea erabaki dut, zalantza izpirik gabe, ideia negatiboentzako lekurik gabe.. Zurekin gaurtik aurrerako bizitza egitea erabaki dut, beldurrentzako lekurik gabe.

Denbora? Ordua? Pasa dadila, berdin dio.. Hemen zaude, hemen nago eta hemen gaude.. Gainerakoak ez du axola. Kanpoan sekulako ekaitza izan daiteke, baina zu alboan izanez gero, udako egunik eguzkitsuenaren pareko sentituko naiz.

Maite zaitut.

Beste behin ere, zu deskribatzeko hitzak topatu ezinik..

Eguzkia atera du.. badirudi hau ere borrokan dabilela lehenago igarotako egun goibeletatik irten nahian. Irtengo da, ez dut zalantzarik egiten. Tarteka, euria izango dugu bertan, azken batean negua baita.. Baina honek gerora udaberriari esku emango dio eta jarraian udarari.. Uda.. goxotasuna.. Gaur eguzkia atera du eta bere izpien azpian nengoela, ia zure besoez inguratua izango banintz bezala sentitu naiz.. Baina ez, sentsazio hori gerturatu besterik ez zen egiten.. Noizbait, zu gertu izateak eta zu besarkatzeak sorrarazten didan sentsazioak azaltzeko gai izango naizela espero dut.. esperantza hori ez dut galduko.. baina ez da erraza izanen.. hain da berezia.. Besarkada, begirada, laztan eta muxu bakoitzak sentiarazten didana azalezina da..

Baina oraingoz, eta zertxobait gerturatzen naizela pentsatuz, bizitzaz beteriko etorkizun bat zain dugula esango nuke.. Izugarria da zure eskua heldu eta askatuko ez garela pentsatzea.

Maite zaitut.

Zoriontsu bizitzeko errezeta.

Berrehun eta laurogeita bost gramo azukre, umore pixkat bat, gatz pittin bat, laurehun gramo maitasun, ehun eta hamabost gramo alaitasun, poz pittin bat, berekoitasun tanta batzuk, pare bat arrautz, Inaki bat, zortzi kilo muxu, hogei mila koilarakada laztan, familia zakukada bat, udako egun batzuk, milaka elkarrizketa, konfidantza katilu batzuk, begirada zenbaezinak, begiratu soilez irtendako irrifarrak, askatuko ez diren bi esku.

Eta batez, ere, zu.

Zu gabeko errezetak eluke bere helburua beteko.. eninduke zoriontasunez beteko.. eninduke ilargiraino eta bueltan behin eta berriz ekarriko.

Maite zaitut.

Atzo, gaur eta bihar... zurekin amaierara arte.

Asteko egunak, edozein izanda ere, bereziak izan daitezen iten duzulako.. eskua heltzeakin soilik bakarrik enagola sentiarazteaz gain, nekin zaudela eta askatuko enazula adierazteatik.. begirada bakoitzakin mila hitzekin baino askoz ere gehiago esateagatik.. zure burua laztandu eta zutaz zein harro nagon pentsatzean atera zaizkidan malkoengatik.. zure iragana entzun eta orainean alboan egon ez ezik, etorkizuna zure alboan igaro nahi izateagatik.. bioi begiratu eta bakoitzaren zati ederrenaz osaturikoa baino are ederragoa izango den haur horretan pentsarazteagatik.. zu zeu izateagatik eta udako egun batean amaierarik izango ez duen istorio honi hasiera emateagatik.. Maite zaitut bihotza

Hartu giltza, eta gorde.

Guapa.. bost letra, hitz bat, milaka sentsazio. Ez da lausengu soil bat.. Zure hitzak ez dira inoiz soilak izango.. eta hori da politena, bion arteko hitzak bihotzetik zuzenean esanak izatea. Baina gaira itzuliaz, bost letra horiez jardun nahiko nuke, izan ere, esaterakoan duzun ahoskera senti dezaket, sentimendua entzun dezaket.. Eta izugarria da. Zein zoragarria den zure hitzak entzutea..

Eta esatea beharrezkoa ez bada ere, zutaz maitemindua nagoela esango dizut.. beste edonori begirada zuzentzeko nahia galdu dudala.. eta zuk.. zuk nire giltza irabazi duzula. 

Ondorengo giltza etxekoa izango delako esperantzaz... Maite zaitut. 

Nahi duzun hizkuntzan eta ordenean esango dizut.. Baina esan egingo dizut.

»Saber que puedes confiar en la otra persona, que nunca te mentirá, que siempre te dirá la verdad cuando se lo pidas, no tiene precio… Te hace sentir fuerte, muy poderoso…

Eta hala da bai.. Baina zurekin egotea amets duen pertsona bat izatea zer? Horrek indartsu izatearen muga guztiak hausten ditu, haratago doa.. Egunero ohetik jaikitzeko arrazoia ematen dizu, bost minutu lehenago buruan zenituen arazoak ahaztera eramaten zaitu eta barrena lasai sentiarazteaz gain, irrifar haundi bat marraztuarazten dizu aurpegian. Ez, ahoan, ez. Aurpegian. Eta hau, bihotzera heltzen da. 

Inoiz ez nuen usteko pertsona bat hainbeste maite zitekenik. 

Sé que voy a quererte sin preguntas, sé que vas a quererme sin respuestas.

Zu gabeko bizitza, ezin liteke bizitza deitu.

Gaur eskolara bidean nentorrela, guztia ulertu dudalakoan nago.. Beharrezkoa da denbora tarte hau.. Ez dizut gezurrik esango, hasiera batean berekoia izan naiz eta beldurrak eraginda orainari heldu nahi izan diot.. Baina arrazoi duzu.. Denbora tarte hau beharrezkoa da, ondoren, denbora tarterik gabeko etorkizun goxo batean murgil gaitezen.. Beraz, askatu zaitez senti ditzakezun amorru edo beldurrez, ni hemen izango bainaiz, denborari erreparatu gabe, mugarik gabe.. Batu indarrak orain arte esandako moduan eta senti zazu nik zurekiko dudan fedearen erdia bada ere, horrekin bakarrik, zuk esan bezala "se te quitarán todos los males y volverás a ser el que eras al instante, si ya lo sabes".

Inoiz, inor ez bezala maite zaitut eta zu gabe ez banaiz ere.. zu gabe erortzen banaiz ere.. zu zara aldi berean, gora eginarazten nauen bakarra.. bakarra. 

Creo en ti, que me has hecho indestructible y creeré en mi, en poder parar tu caída libre. 

Es duro vivir con miedo, ¿verdad? En eso consiste ser esclavo.

Tienes miedo? Si esto es cierto, tengo que decirte que no eres el único. Todos, cuando nos enfrentamos a un cambio importante en nuestras vidas, tenemos miedo. Pero hay que enfrentarse a ese miedo para cambiar. No hay vuelta de hoja. Porque el miedo es nuestro mayor freno. El freno nos lo ponemos nosotros mismos, aunque muchas veces es más cómodo culpar a otros, pues esto nos permite seguir jugando al escondite con nuestra realidad interior. En realidad, yo lo acerco y lo alejo todo de mí. Yo puedo ser mi mayor acelerador o mi mayor freno. La cuestión es que si no te das cuenta, tu peor enemigo puedes ser tú. En definitiva, tus miedos son un conjunto de amenazas que tú pones y que te impiden, ser de verdad, apto. Y es que cuando la vida te mira de frente y te dice "es lo que hay", no te quedan más leches que tirar p'alante.
Hay una palabra que considero una especie de fuerza vital: la ilusión. Un sueño, un deseo, una posibilidad, un paso, un salto, una carrera, una meta. Todo es más fácil si aderezas la vida con ella.

No hay muros ni vallas lo suficientemente altos que no podamos saltar si ponemos todo el empeño, la garra y el entusiasmo para que así sea. Esto es así, piensas que nunca te va a pasar, pero te pasa, y de ti depende cómo lo encajes.

Sé que puedes y lo harás, te cueste más o menos.

Al liberarnos de nuestro propio miedo, nuestra presencia libera automáticamente a otros. Nik, zu askatuko zaitut.

Biok bat.

Eta sekretu txiki bat esango dizut.. nire esperantza handitu duen sekretu txikia.. Azken idatzi egin eta bapatean zuregana jo dut.. Ez dakit noiztik dagoen hori hor, baina nire "enaiz deus zu gabe.. zurekin soilik izan naiteke.." horrekin alderatu dut.. "Tú no ere sin mí, yo solo soy contigo".. Ez dut koinzidentzitan sinesten.. Guztia honek bide zuzenean zoazela erakutsi dit.. Helburu bat dagoela eta helburu horretara gerturatzen zoazela.. Irtenbidea gutxien espero duzunean aurrean izango duzula.. Eta orain arte amesturikoa errealitate bilakatuko dela.

Enaiz deus zu gabe.. Zurekin soilik izan naiteke..

Futbola ezagutzen duzu ezta? Ingelesetik omen dator, zehazki "football" hitzetik. Zelai lauki zuzen batean jolasten da eta hamaika kirolari daude talde bakoitzean, non, hauen helburua, zelaiaren bi ertzetan dauden ateetako batean gola sartzea den. Golak, ordea, beste taldekoen ateetan sartu behar dira!

Kontua da, futbol partidak normalean, 90 minutukoak badira ere, batzuetan luzatu egiten direla.. Eta hala da..

Baina lasai! Partiduak irauten dituen 90 minutu horiek bi zatitan banatzen dira, beraz, hasiera batean galtzen bagoaz ere, denbora erdian deskantsatzeko aski asti izango dugu. Eta hor aurkitzen gara orain.. Denbora erdian.. Nekagarria egin tzaizu lehen erdia, ulertzen dut.. Baina lasai, hartu arnas, hartu denbora, eta pentsatu familikoengan, haurrengan.. Beraiek izango dira indarra emango dizutenak.. Haurrak.. Ez aldendu beraiengandik, berpiztu egingo zaituzte.

Eta horrela, bigarren denboraldia hasiko da, eta ziur egon amaieran markagailua eta saria etxekoentzat izango dela.

Etzaitut inoiz askatuko.. eta hemen bai, "inoiz" esaten ausartuko naiz.. Enaiz deus zu gabe.. Zurekin soilik izan naiteke.. 

Denbora igaro ahala, zure alboan beti.

Bai.. pare bat ordu libre ditut gaurkoan ere.. Baina oraingoan ez dut zure hitzen konpañia xamurra izango.. eta pena bat da, zu gabe erortzen bainaiz.. Bada ordea aurrera eginarazten didan zerbait.. Denbora libre honetan, hegan egin dezan utzi diot irudimenari eta konturatu ere egin gabe, apurka apurka, hegaka, etorkizunera iritsi naiz.. Ederra izan da ametsak egi bihurtzen direla ikustea.. Ederra izan da irten zaidan irrifarra..

Zuk ere, orainari berrogei bat urte gehituz gero, nire alboan ikusten al duzu zeure burua?

Atzo amets zirenak, beteko dira denak.

Maite duzuna aldentzen uzteko behar den indarrean pentsatzen jarri naiz.. eta zuk diozu ez zarela indartsua.. Horrek sortzen dizun amorruarengan ere, pentsatzen jarri naiz eta ulertzen dut.. Baina horretan pentsatzen jartzeak indarrak alperrik agortzea besterik ez dakar. Zure indarrak ez dituzu horretan galdu behar.. Zure ametsa betetzeko bidean zaude eta hor amorruak ez du lekurik. Bildu indarrak, gutxi direla? Ba geratzen direnak.. baina bildu. Udarari bide ematen dion negua bezala da hau.. Luzea eta hotza, baina erdian udaberria duena.. bertan izango nauzu.. Eta azken batean uda iritsiko da, berriro ere, goxotasuna. Beraz, denbora kontua da. Hartu beraz, indarrak, bildu guztiak eta joan zure ametsen bila, nirea zain izango da eta.

Ametsak zer diren badakizu?

Ez dira amaitzen, ez da uneko erabaki soil bat.. Oinarri finko bat dute eta hori ez da aldatzen.. Maite zaitut eta hemen izango naiz.

Heldu ondo eta mesedez, ez inoiz askatu.

Izugarria baita... Hitzak topatu nahian nabil, baina etzaizkit irteten.. Milaka hitzen bidez zure edo nire bertuteez mintza naiteke, baita elkarrekin eratzen dugun taldeaz ere, edota guztia zurekin irago nahi dudan etorkizunaz labur nezake.. Baina ziur naiz, hitzak bata bestearen atzetik jartzen hasita ere, ez nintzatekela esan nahi dudana esatera iritsiko.. Beraz, guztia galtzeak sortzen didan beldurraz mintzatuko naiz.. Bai, guztia eta beldurra, horiek dira aipaturiko hitzak. Behin baino gehiagotan azalduriko moduan, ezerezetik azaldu eta guztian bilakatu zara.. Hainbeste, non, zu gabeko egunek biziari zentzu galarazten dioten.. Guztia ez da arrosa kolorekoa izango, baina hau, azken batean kolore bat besterik ez da.. Margo dezagun beraz etorkizuna guk nahi dugun kolorez. Zure beldurrak ezagutzen ditut eta zin dagizut presioak albo batera utziko ditudala, amaitu dira. Maite zaitut, eta honek ez du gustuko izatea soilik laburtzen.. askoz gehiago adierazten du.. Bertan izango nauzula, beharrezkoa denetan gogor egingo dizudala, helburu nagusia gure etorkizuna izango dela, baina horretarako orainean zentratuko garela, beharrezkoa den denbora itxarongo dudala eta horretarako, urratsez urrats joango garela.. ezin dugula jauregia eraiki lehenik txoritxoen etxea egiteko gai ez bagara.. Ez diot garrantzirik kendu nahi, zure mina sentitzen ez badut ere, zu galtzearekin alderatzen dut, eta uste dut zerbait hurbiltzen naizela.. Beraz, ez diot zure arrazoiari garrantzirik kenduko.. Bai aldiz, gure etorkizunarekin alderatuko dudala.. Etorkizun honek elkarrekin aurrera egitea merezi du eta zure erabakiak onartuko baditut ere, ezin ditut nire sentimenduak ezkutatu.. Bertan izango naiz erortzear zaudenean eta aurrera eginaraziko dizuten erabakiak hartzen lagunduko dizut.. Aurrera egiten laguntzen dizuten erabakiak.
Etorkizunean zure alboan izango dudan bidea dut amets, ez batak bestea gabe atzera eginaraziko diguna.. Gauza bakoitzak bere unea du eta gureak ez du mugarik, beti izango nauzu zurekin.. Orain, hainbeste desiatzen dugun "gu" horrek bizirik iraun dezan ordea, oraina onartu behar dugu eta horri aurre egin, beti ere, dauden aukerei begiratuz. Azken hauek, direnak direla ere, aurrera egingo dugu.. Bai, egingo dugu, biok, elkarrekin...

«Jamás nos mentiremos… Escúchame bien, eso implica algo más que ser sincero… En este mundo mucha gente es falsa… Las mentiras te rodean… Saber que existe un archipiélago de personas que siempre te dirán la verdad vale mucho… Quiero que formes parte de mi archipiélago de sinceridad…

»Saber que puedes confiar en la otra persona, que nunca te mentirá, que siempre te dirá la verdad cuando se lo pidas, no tiene precio… Te hace sentir fuerte, muy poderoso…

»Y es que la verdad mueve mundos… La verdad te hace sentir feliz…La verdad creo que es lo único que importa…»

Eta hala da, egia esango dizun pertsona bat izatea izugarria da.. Ez ahaztu, hemen izango nauzu beti. Mesedez, ez utzi joaten, ez beste behin.. Maite zaitut, eta datorrena datorrela ere, aurre egingo diogu, elkarrekin indartsuak gara. 

Elkarrekin indartsuak gara eta ilargiraino eta bueltarako bidea egingo dugu nahi bezain bestetan. 

Zurekin indar berritzen naiz. Hitz bakoitzarekin pixkat bat gehiago.

Duela hilabete batzuk bada txalupatxo bat, nire ametsak zazpi itsasoetan zehar betearazten dizkidana. Hilabete batzuk esan badut ere, onartu beharra dut askoz lehenagotik banu bezala miresten dudala. Bada beraz, ia herritik atera ere egin gabe mundua ezagutzera naraman txalupatxoa. Bela, arraunak, sokak, timoia eta gainontzeko guztia nola erabili ikasi ondoren, biok batera, izar berdinari begiratuz, norabidea markatu genuen. Hala ere, eta itsasoa beti bare izaten ez denez, ekaitzak bere lana egin du eta nire txalupatxoa urez bete da. Bada ordea, txalupak ez dakien zerbait. Trastelekuan kuboak ditut eta hauen bidez, barruko ur guztia ateratzen saiatuko naiz. Honek funtzionatzen ez badu, esponjarekin ekingo diot. Etsita nagoela uste duzunean ere, aurrera jarraituko dut eta non konektatu ez dakidan lehorgailuaz ura lurrunduko dut. Azken aukera moduan, eguzkiari eskatuko diot laguntza, azken batean, gaur laino badago ere, biharko eguna beste egun bat izango baita.

Ilargiraino eta bueltan maite zaitut.

Maite zaitut. Gaur etxera itzultzean ilargiari begira geratu naiz. Oso urrun dago, urrunegi aukeran... Hatz lodia bere parean jartzean ohartu naiz guztiz desagertzen zela. Orduan konturatu naiz uste nuena baino askoz urrunago dagoela eta une batez argia kendu diodala... orduan konturatu naiz ilargiraino eta bueltan maite zaitudala.

Giltza

Eta ohartzen zara, heldutasunaren ondorioz, zure barneko haurra gatibu utzi duzula. Konturatu ere egin gabe, pixkanaka, urteen joanarekin, bere kaiola eraikitzen joan zara. Baina orain, kontua ez da haurra askatu nahi edo ez izatea, oraingo arazoa kaiola irekitzen duen giltza galdu izana da. Eta orduan, ikasgelara sartzen zara eta guztien irrifarra ikusten duzu. Berea, berezia izango da, beste guztiengandik begirada urrunduko baituzu eta irrifarra itzuliko diozu. Une horretan, eta bera konturatzen ez bada ere, kaiolaren giltza zetazko zapi batean bildurik ematen ariko zaizu.

I love you, mom.

Beste behin ere, bidea erakutsi didazulako. Nire ametsak egi izan daitezen laguntzen didazulako eta begiak ireki nituen une horretatik nire alboan zaudelako. Bizitza deritzogun bide honetan guztiok igarotzen ditugu une onak eta txarrak, baina kontuan hartu behar izaten da guztiaren muina ez datzala egoera horiek bizitzean, hauetatik ikasi eta etorkizunean ikaskizuna praktikan jartzean baizik. Hala bada, hartu zure denbora, bizitzari eman nahi diogun norabidea ez baitugu egun bakarrean erabakiko. Denbora behar da, ez dizut ukatuko hori hala dela, baina denbora... zertarako merezi du bada denbora pasatzeak benetako baliorik ematen ez badiogu? Beraz, eta esan bezala, hartu zure denbora, entzun zure barrenari eta erabaki. Baina kontuan hartu erabaki horrek zurea behar duela izan. Norberak bere bizitza bizitzeko aukera eta eskubidea ditu, hala bada, entzun besteen gomendioak eta baita jartzezun dizkizuten oztopoak ere, azken batean ongiaren eta gaizkiaren arteko oreka beharrezko baitugu bidea topatzeko. Baina ez ahaztu, guzti honetatik zerbait ona atera behar duzula, gaurtik aurrera zure bizitzari eman nahi diozun zentzua topatuz. 

Por que una vez más me has mostrado el camino. Por que me ayudas a que mis sueños se hagan realidad y por que permaneces junto a mi desde el momento en que abrí los ojos. Todos vivimos buenos y malos momentos en este camino al que llamamos vida, pero hay que tener el cuenta que lo esencial no es vivir cada una de ellas, si no sacar algo bueno de ellos para ponerlos en práctica en un futuro. Así pues, tómate tu tiempo, pues necesitarás más de un día para decidir qué dirección quiere darle a tu vida. Se necesita tiempo, no te negaré que eso es así, pero el tiempo... ¿Para qué sirve el paso del tiempo si no le damos ningún valor? Por lo tanto, y tal como te decía, tómate tu tiempo, escucha tu voz interior y decide. Pero ten en cuenta que esa decisión ha de ser tuya. Cada uno tiene la oportunidad y el derecho de vivir su propia vida, así pues, escucha tanto las recomendaciones como sus impedimentos, pues al fin y al cabo es necesario un equilibrio entre el bien y el mal para que puedas dar con tu camino. No lo olvides, debes sacar algo bueno de todo esto, para hallar el rumbo que a partir de hoy tomará tu vida. 

Bob Marley.

El tenía una idea, creía que se podía curar el racismo y el odio, literalmente, se podía curar inyectando música en la vida de la gente. Un día cuando iba a tocar en un concierto por la paz, unos matones entraron a su casa y le pegaron un tiro. Dos días más tarde, se subió al escenario a cantar.

Alguien le preguntó que por qué, a lo que respondió:

-Los que intentan hacer de este mundo un lugar peor, no se toman ningún día libre. ¿Porque iba a hacerlo yo?

"Hay que iluminar la oscuridad".

Zuek gabeko bizitza, azken geltokia / Una vida sin vosotras, la última estación

Gaur Bolivar parkean eserita aurkitzen naiz, bakarrik, nire denbora behar bainuen, nire nahia topatu, malkoak askatu... Ohartu naiz hiru hilabete oso azkar pasa direla eta bitarte horretan faltan bota zaituztedala. Nire bihotza zatiturik aurkitzen da une honetan baina badakit norberak bere bidea duela, norberak bere bidea sortu eta egin behar izaten duela. Zuekin igarotako une asko etortzen zaizkit gogora eta zuen beharra dudala ohartzen naiz. Nire bidea egin behar dut bai, eta hau gutxiene spero nuen lekuan aurkitu dut, Bolivian, Sucren. Nire zati handi bat hemen uzten dudala ihartu naiz eta hau berreskuratzera itzuli behar dudala ere bai. Bitartean zuen alaitasune ta konpainiaz gozatuko dut, idatzi honen izenburuak dioen moduan, zuek gabeko bizitza azken geltokia baita.
Bihotzez, maite zaituztet.

Hoy me encuentro sentada en el parque Bolivar, sola, pues necesitaba tiempo para mi, tiempo para saber lo que quiero, tiempo para dejar salir a esas lágrimas que desde hace tiempo me lo venían pidiendo... Me he dado cuenta de que estos tres meses han pasado muy rápido y que os he extrañado mucho. Mi corazón se encuentra dividido en este momento pero sé que cada cual debe seguir camino, que cada uno debe crearlo y realizarlo. Me vienen a la mente miles de momentos vividos junto a vosotras y me doy cuenta de que os necesito. Sí, tengo que seguir mi camino, y lo he encontrado donde menos lo esperaba, en Bolivia, en Sucre. Me doy cuenta de que estoy dejando gran parte de mi en este lugar al igual que sé que debo volver para recuperarlo. Mientras tanto disfrutaré de vuestra alegría y compañía, por que tal y como dice el título de este escrito, una vida sin vosotras es la última estación.
De todo corazón, os quiero.

Pues... Que no será fácil.

-Te quedarás conmigo?
+ ¿Quedarme contigo? ¿Para qué? ¿Para estar todo el tiempo discutiendo?
-Eso es lo que hacemos, discutir. Tú me dices cuando soy un maldito arrogante y yo cuando das mucho la tabarra, ¡ y lo haces el 99% del tiempo! Sé que no puedo herir tus sentimientos porque tienen un promedio de dos segundos de rebote y otra vez vuelves a la carga.
+¿Entonces qué?
-Pues que no será fácil, va a ser muy duro. tendremos que esforzarnos todos lo días y quiero hacerlo porque te deseo. Quiero tenerte, tu y yo, todos los días. ¿Haría algo por mi? Por favor, imagina tu vida dentro de 30 o 40 años, ¿cómo la ves? Si es junto a ese hombre ¡vete! Te largaste una vez, y lo soportaré otra si supiera que es lo que quieres, pero jamás tomes la vía fácil...

+ ¿Por qué no me escribiste? ¡No había terminado para mi! Te estuve esperando durante 7 años... ¡Y ahora ya es tarde!
-Te escribí 365 cartas... Todos los días durante un año.
+¿Me escribiste?
-Sí... Lo nuestro no terminó. ¡Jamás ha acabado!

Nos pasamos la vida esperando que pase algo y lo único que pasa es la vida.

Me gustaría darle la vuelta a esta frase, verlo desde otra perspectiva  Yo diría que la vida es aquello que pasa mientras intentas hacer algo, mientras intentas darle sentido. Sí, tu vida tendrá el valor que tú mismo le des, el sentido que tú quieras darle. Somos pintores, nos encontramos con un cuadro en blanco frente a nosotros y como podemos observar, podemos hacer uso de miles de colores. Debes hacer uso de tu creatividad, dejar que vuele tu imaginación y sobre todo, disfrutar de ello. Puede que el dibujo salga perfecto. Sí es así, ¡felicidades! Pero puede que la pintura se corra, que los pinceles no sean los adecuados o que nosotros mismo tomemos las decisiones equivocadas. ¡No hay problema! Tranquilidad. Es lo normal, algunos materiales nos facilitarán el trabajo mientras que otro nos supondrán más esfuerzo, pero gracias a todos ellos podremos dibujar el cuadro de nuestra vida. Eso sí, ¡peligro! Jamás vayas a corregir un fallo pintándolo de nuevo por encima cuando este aún esté mojado. Este debe secarse, arreglarse, debemos olvidarnos del problema en definitiva, dejarlo atrás y envolverlo con nuevos colores que harán que nuestro cuadro recobre vida. Y nunca lo olvides, la vida tiene muchos colores y tú eres el único que elige de que color quieres pintarlo.

Miss you

Una vez más las lagrimas se resbalan por mis mejillas hasta llegar a mis labios y desaparecer en ellos. Me pongo a ver las fotos y las ganas de estar allí me invaden. Esta es solo la primera semana y aunque parezca irónico aun no me acostumbro a mi propia casa. Al comenzar a hablar con los amigos y familiares todo me recuerda a la preciosa vivencia que acabamos de vivir. A veces incluso pienso que hablo demasiado, que repito las cosas miles de veces y que les transmito la sensación de no querer estar aquí. Es comprensible, hablo de ello constantemente. Pero no sé como calmar esto. Si, son ellos los que me preguntan “cuéntanos, vamos cuéntanos, ¿cómo os fueron las cosas por allá?” y claro, yo, quien sabe callarse ni debajo del agua, doy rienda suelta a mi lengua, sin dejar de hablar. A veces pienso, bale, muy bien, ya has hablado lo suficiente, cambia de tema… Pero no, me gustaría sentirlos cerca, ver sus caras, escuchar sus voces y sentir su presencia cerca de mí… Eso aún no es posible, y el único modo de acercarme a esas sensaciones que tanto anhelo es sentirlos cerca hablando de ellos.

I will always love you.

- Hace mucho tiempo cuando la Hondonada de las hadas era muy joven un duende y un hada se enamoraron. El procedía del invierno y ella de una estación cálida estaban fascinados el uno por el otro y cada día al ponerse el sol se veían en la frontera donde la primavera roza el invierno. Pero cuando su amor creció desearon estar juntos y compartir ambos mundos asique ignoraron el peligro y cruzaron uno se rompió un hala para lo cual no existe remedio. A partir de aquel día la reina Clarion estableció que nadie cruzara la frontera y yo accedí a que nuestros mundos permanecieran separados para siempre.

- ¿Y los enamorados? ¿Qué fue de ellos?

- Renunciaron a su amor.

                              

Un día un hada joven de una estación cálida encontró a un hada, a la cual le ocurría lo mismo que a ella; nada más cruzar la frontera hacia la estación de invierno sus halas brillaron, como nunca antes lo habían hecho. Pero no era posible que estuvieran juntas, pues el peligro era demasiado grande. Cuando las heladas del invierno fueron tan grandes que comenzó a helarse la estación cálida, una de las hermanas fue a avisar a la otra. Consiguieron que cada estación mantuviese su estado, pero el hada de la estación cálida se rompió un hala. El hada del invierno al verla exclamó:

-¡Oh! Cuando volaste al invierno… Por eso te caíste… ¿Por qué no me lo dijiste?

-Teníamos que salvar la estación, además un hala rota no tiene remedio.

-Todo esto ha pasado por intentar manteneros separadas. Pero no volverá a pasar, debéis estar juntas.

Los dos enamorados se cogieron de la mano, viendo como las dos hermanas saltaban de alegría.

Zorionak!

Zorionak Eider! Bai, gaurko egunean harro, nire burua zoriontzea guztiz bidezkoa dudala deritzot. Ozen esan dezaket beraz, Zorionak! Duela 21 urte, goizeko 9:23an, nola ez, garrasika, mundu honetarako ongi etorriaren bila begiak zabaldu nituen. 21 urte dira jada, eta atzera begira jarri naizenean, ordulariaren orratzek biraka jarraitzen zutela ahaztu zait. Jende pila pasa da neure bizitzatik, egoera ugari bizi izan ditut, zerbait esatearren gazi gozotzat joko nituzkeenak, edo agian ez, ziur naiz gozoek gain hartu dietela gaziei. Gaurko egunean ordea, guztiek ni zoriontzen banaute ere, hitz horien erdiak beste norbaitek merezi dituelakoan nago. Bai, gurasoek. Duela 21 urte, goizeko 9:23an nik garrasi egin eta begiak irekitzearekin batera, zuek guraso izendatu baitzineten, eta beraz,  are harroago esan baitezaket: ZORIONAK BIOI!

Gora bihotzak!

-Bakarra zara, bakarra. Bestek inork eskeini ezind ituen gauzak eskeini ditzakezu. Bakarra zarenez, zuk eskeini dezakezuna bakarra da. Ziur, beste norbaitek zure antzeko pentsamendu ikuspuntu edota izaera izan dezakeela, baina berdina? Ez. Bakarra zara. Kontua ez da bakarra konsideratzen zaren ala ez, bakarra zara, ez dago eztabaidarako tarterik.

-Normala naiz. 

-Normala? Ni ere bai. Baina berebiziko indarra dugu, baina ez dugu hori baloratzen. Ez dago berezia edo ezereza den jenderik. Bere burua ezagutu eta maitatzen duen jendea dago, bere indar hori ezagutu eta ahalik eta gehienean erabiltzen duena alegia. Izan, denok daukagu, beste kontu bat ikusten dugun ala ez da. Ez ikusteak ez du esan nahiko ez dugunik, baina ikusi ezean, ondorio latzena izango dugu guregan... ez dugu geure burua maitatuko.

-Eskertzen da.

-Eskertzen da? Zer? Nik zuri esan eta zuk jaramonik ez egitea?

-Ni animatzen saiatzea.

-Ez dago lorpenik ordea...

-Gutxienekoa da hori

-Eta zer da gehienekoa? Utzi ni izan nadin eskertzen duena, aurrera atera nahi izateko gogo hori izan dezazun eskertzen utzidazu... Egiozu mesede bat zure buruari. Etzara konturatu? Nik zu ondo egotea lortzea, gutxienekoa da zure ustez.. Zuk zurekiko ere jarrera hori izatea da ezinbestekoa! Animatzeko aukera izate hutsagatik ere alaiago egon behar zenuke. Ez naiz inor zer egin behar duzun agintzeko...

-Baina?

-Baina guztiak zuk jarriko dituzu... Eta pena bat da, gaur eguzkia irten baita eta egun zoragarria baitago hor kanpoan. 

-Eres único, puedes ofrecer cosas que nadie mas puede ofrecer. Siendo único, lo que tu puedes ofrecer es único, nadie más verá las cosas de la misma forma que tu, se parecerá pero no será lo mismo, eres único. No es que te consideres único o no, es que lo eres. 

-Soy normal.

-¿Normal? Todos lo somos, pero tenemos un potencial impresionante, y eso es lo que no valoramos. No hay gente especial ni gente del montón. hay gente que se acepta, se conoce, conoce su potencial y lo explota. Tenerlo lo tenemos todos, otra cosa es que lo veamos. El hecho de que no lo veamos no hará que no lo seamos, sino que hará que no nos valoremos, que no nos queramos.

-Se agradece.

-¿Se agradece? ¿El qué? ¿Que te lo diga y no te sirva? 

-Que me animes. 

-No consigo nada, no hay logro.

-Es lo de menos.

-¿Y qué es lo de más? Deja que yo pueda agradecerte que tu tengas la misma intención hacía ti. hazte un favor a ti mismo. ¿No te das cuenta? Que yo consiga que tu estés mejor es lo de menos... ¡Es lo mínimo! Deberías estar un tanto alegre solo por tener la oportunidad de animarte. No soy nadie para darte órdenes. 

-¿Pero?

-Los peros ya los pondrás tú. Y es una pena porque hoy el sol brilla y hace un día espléndido.

Urtarrilaren 9a.

Oraindik bi aste baino gehiago falta badira ere, jada urduritasuna etorri da ate joka. Joateko data zehatza da bai, urtarrilaren 27an, igandean, goizeko zazpi terdietan irtengo da hegazkina lehendabizi Bilbotik Paris aldera, ondoren Limarako norabidea hartuz, azkenik Santa Kruzera iristeko. Data, ordua eta ibilbidea zehazturik badaude ere, esan beharra daukat sagar baten antzera sentitzen naizela, zuhaitzetik noiz eroriko den ez dakien sagar baten moduan, izan ere, bi aste baino ez ditugu joan ahal izateko beharrezko ditugun azken paperak eta itzulerako azterketetarako apunteak antolatzeko. Unibertsitateak eskaturikoak, irakasleek inongo beste laguntzarik eman ezean agindutakoak, bekari dagozkionak... Eta bitartean noiz eroriko den ez dakien sagarra bailitzan, paperak antolarzeko kontu hau guztia noiz amaituko den galdetzen diogu geure buruari.